Ποίηση...(;) και άλλα τέτοια

Το να γράφεις ποίηση είναι βουτιά στην άβυσσο. Αν μπορείς ακόμη να περιγράφεις αυτό που βρίσκεις, τότε δε βρίσκεσαι ακόμη εκεί. Δεν έχεις βουτήξει. Δεν έχεις χαθεί. Ακονίζεις τα περιγραφικά όπλα σου απο ασφαλή απόσταση. Δεν θες ειλικρινά να γράψεις ποίηση. Θές να γίνεις ποιητής. Ακόμη προσπαθείς. Η ποίηση λοιπόν, δε φτιάχνεται. Ούτε ο ποιητής. Αλλά εσυ μοιάζεις με διψασμένο πηγάδι. Αναζητάς τη βροχή γιατί αρνείσαι το νερό μέσα σου, και αυτό βαλτώνει. Και όσο περισσότερο βαλτώνει, τόσο εσυ κυνηγάς την ποίηση. Η ματαιότητα που νιώθεις είναι η ίδια ασυνειδησία και ανειλικρίνεια που σε καθοδηγούν. Γιατί γράφεις; Νομίζεις πως πρέπει να το ορίσεις; Αν το ορίσεις, χάθηκες. Δεν υπάρχει γιατί, αν είσαι εκεί. Οτιδήποτε ουσιαστικό είναι ολοκληρωμένο, αυτούσιο. Δεν παραπέμπει αλλού. Δεν έχει «γιατί». Η βάση του είναι το απόλυτο μυστήριο. Η ουσία μεταφέρεται σιωπηλά. Αυτή γεννά τις λέξεις που μες στο σκοταδισμό σου χαίρεσαι να αποκαλείς «ποίηση». Είναι απλά λέξεις. Η ουσία δεν αποκτάται, δεν κερδίζεται, δεν χάνεται. Δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος. Ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει. Μονάχα βιώνεται η δε βιώνεται. Οι λέξεις που διαβάζεις, που γράφεις, δεν είναι λάμπες που θα σου δείξουν κάποιο δρόμο. Δε θα σου δώσουν κάτι. Διάβασε, γράψε, χωρίς προσδοκία, χωρίς προσπάθεια, χωρίς μνήμη. Κάνε τη βουτιά στο απροσδιόριστο. Αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό θα το αντιληφθείς, είτε το θέλεις είτε όχι. Γιατί είναι αυτό που είσαι. Δεν είναι κάτι εξωτερικό. «Και πως θα βουτήξω στο απροσδιόριστο;» θα με ρωτήσεις.. «Μα τι βλακείες κάθεσαι και λες;» Είναι αλήθεια. Η γλώσσα μας εξαπατά. Η γλώσσα όμως δεν είναι παρά μια αναγκαία συμβολική απεικόνιση μιας φανταστικής πραγματικότητας. Στο απροσδιόριστο δε βουτάς. Οχι «εσύ». Το απροσδιόριστο είσαι Εσυ. Αρα μην αρχίσεις να ψάχνεις τη ράμπα να βουτήξεις. Δεν ξέρεις τι ψάχνεις. Απλά χάνεσαι περισσότερο με το να αναβάλλεις. Φτάσε μέχρι εκεί που συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να βουτήξεις στην άββυσο, γιατί πολύ απλά ήσουν πάντοτε εκεί. Και τότε θα βρείς πως η ουσία δεν είναι παρά η άλλη όψη της αβύσσου. Κάτι που δε μπόρεσες ποτέ να δείς, γιατί ήσουν πάντοτε απασχολημένος με το να αρνείσαι την άβυσσο, να μη δέχεσαι το μυστήριο, να προσδιορίζεις το απροσδιόριστο. Δε βλέπεις πως χτίζεις όλο και ψηλότερους πύργους στην άμμο;